သနပ္ခါးပုစာၦ

ျမန္မာျပည္မွာ သနပ္ခါးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သီခ်င္းစပ္ထားတဲ့ သနပ္ခါး ေတးသီခ်င္းေတြဟာ လူငယ္ပိုင္း၊ လူလတ္ပိုင္းေတြၾကားမွာ ေခတ္စားေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ရနံ႔သင္းေနတဲ့ သနပ္ခါး ေတးသီခ်င္းေတြကို ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စပ္ဆိုၾကတယ္ ဆုိတာကို မသိရေပမဲ့ ေရးသူ၊ ဆုိသူမ်ားကို ေလးစားမိပါတယ္။

သနပ္ခါးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက "ပ်ဳိပ်ဳိေမေမ" ေတြရဲ႕ ပါးျပင္အထက္မွာ ေရွးႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက ေနရာယူ အလွဆင္ခဲ့တဲ့ အသံုး၀င္ "ယဥ္ေက်းမႈ" ပစၥည္းတစ္မ်ဳိးပါပဲ။ ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ အဲဒီသနပ္ခါးေတြဟာ သီခ်င္းေတြထဲမွာပဲ ရွိေတာ့သလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ သနပ္ခါးလူးၿပီး ႐ုံးတက္အလုပ္သြားတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ရွားပါးေနပါၿပီ။ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အလွေတြထဲမွာ သနပ္ခါးဟာ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ဆိုေပမဲ့ ယေန႔ ေခတ္မွာေတာ့ သနပ္ခါးဆိုတာ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးေလးေတြရဲ႕ "ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာ" မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ထိပ္တန္းလက္နက္ေတြက ေခတ္ေပၚ "အလွကုန္ပစၥည္း" ေတြပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးသဘာ၀ "စကားထာ" ေတြ ၀ွက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ "ေတာမွာအ႐ိုင္း၊ ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ အပ်ဳိေတြ၀ိုင္း" တဲ့။ အေျဖက သနပ္ခါးကို ေျပာတာပါ။ သနပ္ခါး တစ္ပင္ဟာ ေတာထဲမွာ အေပြးေတြ၊ အေခါက္ေတြနဲ႔ ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ျဖစ္ၿပီး အျမင္႐ိုင္း ေနရေပမဲ့ ေက်ာက္ပ်ဥ္ေပၚေရာက္ရင္ သူ႔ဘ၀ဟာ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚ ေရာက္ၿပီဆိုတဲ့ သေဘာေလးကို စကားထာ ၀ွက္ခဲ့ၾကတာပါ။

ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းက လ်င္ျမန္ကူးစက္မႈ ရွိသလို၊ ေၾကာက္စရာ သတိျပဳစရာေတြလည္း ရွိလာပါတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သလို သနပ္ခါးေတြလည္း ပ်ဳိပ်ဳိေမေမေတြရဲ႕ပါးျပင္ထက္က ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာလား။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္က ေလးဘ၀က ေရခ်ဳိးၿပီး သနပ္ခါး လိမ္းေပးၾကတဲ့ မိခင္ေတြဟာ ကေလးေတြရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို သနပ္ခါးႏွစ္ေတြကို ထည့္ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအရသာဟာ ခုခ်ိန္ထိ စြဲၿမဲေနတုန္းပါပဲ။

႐ုံးတက္ခြင့္ မရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ သနပ္ခါးေတြကို ဘယ္လိုဥပေဒနဲ႔ အကာအကြယ္ ေပးထားမလဲ ဆိုတာကေတာ့ စဥ္းစားစရာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ႐ိုးရာသနပ္ခါးေတြဟာ ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ လိမ္းရ႐ုံအထိပဲ တန္ဖိုးရွိတာလား။ ရာစုႏွစ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နန္းစံခဲ့တဲ့ သနပ္ခါးေတြဟာ ေျပာင္းလဲျခင္း၊ တိုးတက္ျခင္းေတြေအာက္မွာ ေနရစ္ခဲ့ရ ေတာ့မွာလား။ အႏၲရာယ္ကင္းတဲ့ သနပ္ခါးေတြ မက်ဆံုးပါေစနဲ႔လုိ႔ အမ်ဳိးသမီးထုကိုယ္စား ဆုေတာင္းေပးမိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

လူငယ္ေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားေနတဲ့ သနပ္ခါး သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေကာင္မေလး တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကပါတယ္။ ခုေခတ္မွာ သနပ္ခါး သီခ်င္းေတြထဲကလို သနပ္ခါးကို "ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိး စြဲစြဲလမ္းလမ္း" လိမ္းတဲ့ မိန္းကေလးဆုိတာ နည္းသြားၿပီတဲ့။ သြားေလရာ အလွကုန္ပစၥည္းမ်ဳိးစံု ထည့္သြားတဲ့ မိတ္ေဆြမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို "ေက်ာက္ပ်ဥ္" ပါ ယူသြားပါလားလို႔ စခဲ့ဖူးပါတယ္။ "ဘာလို႔ ယူသြားရမွာလဲ ... ငါဘယ္တုန္းက သနပ္ခါး လိမ္းဖူးလို႔လဲတဲ့"။ သူ႔စကားက အံ့ၾသစရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရတာ အမွန္ပါပဲ။

"ေဘာလံုးပြဲ အထာနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္" ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ "ခံစစ္" ပါ။ ႏုိင္ငံေပါင္းစံုရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အေလ့အထ မ်ဳိးစံု၊ ကုန္ပစၥည္း မ်ဳိးစံုဆိုတဲ့ တုိက္စစ္ေတြဟာ မနားတမ္း တရစပ္ တုိက္စစ္ဆင္ေနတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ခံေနရတာပါ။ ႏုိင္ငံေပါင္းစံုရဲ႕ တုိက္စစ္ေတြၾကားမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ "ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဓေလ့ေတြ၊ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစရာ ေကာင္းတဲ့ ႐ိုးရာပစၥည္းေတြ" တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သတိျပဳၾကရမွာပါ။

"ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး" ဆိုရင္ ႏုိင္ငံတကာက "ရင္ဖုံးအက်ႌနဲ႔ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကား" ေလးကို တြဲျမင္ၾကတာပါ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီျမန္မာမေလးေတြကို အလြယ္တကူရွာလို႔ မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက ႐ိုးရာပစၥည္းေတြဟာ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ အသံုး၀င္လို႔ အသံုးျပဳခဲ့ၾက တာပါ။ ႐ိုးရာပစၥည္းေတြ အေမ့ခံ၊ အစြန္႔အပစ္ခံ ဘ၀ကို ေရာက္သြားမွာကိုေတာ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ မလိုလားပါဘူး။

တိုင္းတစ္ပါး ပစၥည္းကို မသံုးရဘူးလို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ လိုအပ္ရင္ အသံုးျပဳၾကရမွာပါ။ တုိင္းတစ္ပါး ပစၥည္းေတြ အေပၚမွာ အလြန္အထင္ႀကီးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာပစၥည္းေတြဟာ အိမ္နိမ့္စံဘ၀ကို ေရာက္ေနရတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သိထားသင့္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ျပည္တြင္းျဖစ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လွည့္ၾကည့္ရပါမယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးထဲမွာ ျပည္တြင္းျဖစ္ ႐ိုးရာပစၥည္းေတြကို ေမ့ထားလို႔၊ ပစ္ထားလို႔ မရပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ ႐ိုးရာအေမြအႏွစ္၊ ႐ိုးရာပစၥည္းေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ဆိုတာ သမုိင္းေပး တာ၀န္တစ္ခုပါပဲ။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္တြင္းမွာ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ႐ိုးရာပစၥည္းေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာပါတယ္။ အရင္က ျပည္တြင္းမွာ မရွိခဲ့တဲ့ အသစ္အဆန္း ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြဟာလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ မ်ားျပားလာပါတယ္။ အသစ္နဲ႔ အေဟာင္းၾကားမွာ ဥာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး အသံုးျပဳၾကရမွာပါ။ အသံုးမျပဳတတ္ရင္ေတာ့ "ေဘး" ျဖစ္ႏုိင္တာေတြက အမ်ားႀကီး ဆိုတာကို သတိျပဳၾကရမွာပါ။

ေပါင္မုန္႔၊ ကိတ္မုန္႔ေတြ၊ ခ်ိစ္ေတြ ေန႔စဥ္စားေနၾကရေပမဲ့ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းေလး၊ မုန္႔ဟင္းခါးေလးေတြကို စားခ်င္ၾကတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဘ၀အမွန္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တုိင္ကလည္း ေမ့တတ္ၾကတာဟာ သဘာ၀ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ေလာက္ေအာင္လည္း "Made in Foreign" ျဖစ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္တြင္းမွာ မ်ားစြာလႊမ္းမိုး ထားပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာပစၥည္းေတြ၊ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြကို ဆံုး႐ႈံးေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ မျပဳသင့္သလို၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာပစၥည္း၊ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း အခြင့္အခါသင့္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဖာ္ထုတ္ၾကရမယ္ ဆိုတာကို မေမ့သင့္ပါဘူး။ "ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ဟာ သူတို႔ပါပဲ။ လူခ်င္းတူေပမဲ့ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း မတူၾကပါဘူး။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္ၾကတာေတာ့ ႏုိင္ငံတိုင္းက အတူတူပါပဲ"

ဧရာ၀တီအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သီခ်င္းေတြ စပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆိုေနၾကတယ္။ သနပ္ခါးေတြအတြက္ သီခ်င္းေတြ စပ္ၾကတယ္။ ဆိုၾကတယ္။ Sea Game အတြက္ သီခ်င္းေတြ စပ္ၾကတယ္။ ဆိုၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြအတြက္ သီခ်င္းေလးေတြ စပ္ၾက၊ ဆိုၾကပါဦးလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ "ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ႏိုင္ပါေစ"။

(ေဆာင္းပါးရွင္ - ညီေအာင္ညီ)

Sayar Chan

Posted in: ေဆာင္းပါး