ကိုင္းတန္းေစ်းထဲက အေျပးသည္မ်ား

“ရႊီ...ရႊီ”

၀ီစီသံက ေစ်းထဲမွာ တစီစီညံေနသည္။ ေျပးတဲ့သူေျပး။ ပုန္းတဲ့သူပုန္းႏွင့္ ေစ်းတစ္ခုလုံး ကၽြတ္ကၽြတ္ညံ ေနသည္။ ေစ်းဗန္းပါသြားၿပီျဖစ္သည့္ ေဒၚခ်ဳိအတြက္ ဘာမွမထူးေတာ့။ အိမ္ကုိသာ ျပန္ရေတာ့မည္။

နံနက္ ၃ နာရီေလာက္ကတည္းက ဒုိင္ကယူခဲ့သမွ် ပန္းေတြ ခုေတာ့ ခဲေလသမွ် သဲေရက်ရၿပီ။ ရပ္ၾကည့္ ေန႐ုံမွတစ္ပါး သ႔ူမွာ ဘာတုံ႔ျပန္ႏုိင္စြမ္းမွမရွိ။ အရင္းခ်ည္းပဲ က်ပ္ ၃,၅၀၀ ရွိသည္။ ခု သူ႔အတြက္ အရင္း ေရာ၊ အျမတ္ေရာ တစ္က်ပ္မွ်ပင္ မက်န္ေတာ့။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ဒီေန႔အတြက္ ေန႔ျပန္တုိးႏွင့္ ထပ္ေတြ႕ရ ဦးမည္။

သူ ကိုင္းတန္းေစ်း မွာ ေစ်းေရာင္းလာခဲ့သည္မွာ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ငါး၊ ပန္း၊ ကုန္စိမ္း စသျဖင့္ ေဒၚခ်ဳိေရာင္းခဲ့သည့္ ေရာင္းကုန္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး။ ေစ်းအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ အဆက္ဆက္ ေျပာင္းလဲခဲ့ ေသာ္လည္း ေရာင္းကုန္ ေျပာင္းသြားျခင္းႏွင့္ ေနရာေျပာင္းသြားျခင္းမွတစ္ပါး 
 ေဒၚခ်ဳိ႕ေစ်းဗန္းကေတာ့ မေျပာင္းလဲခဲ့။ သားသမီး ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ဦးႏွင့္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ဦးရွိေနသည့္ ေဒၚခ်ဳိ႕ အတြက္ တစ္ရက္ကို အသားတင္အျမတ္ ၃,၀၀၀ မွ
မက်န္လွ်င္ ေနာက္ေန႔အတြက္ ထပ္မံ ေငြရင္းထည့္ ရန္ ခက္ခဲလွသည္။ ခုေတာ့ စည္ပင္႐ုံးထဲ ဒဏ္ေငြသြားေဆာင္ရေပဦးေတာ့မည္။

“မေန႔ကဆုိရင္ ကြၽန္မ ၁,၈၀၀ ပဲရတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အႀကီးေကာင္က ေက်ာင္းမွာလုပ္တဲ့ ကထိန္ စရိတ္ ၁,၅၀၀ တဲ့၊ က်န္တဲ့ ၃၀၀ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရေတာ့မလဲ။ ကြမ္းပဲ စားပစ္လုိက္ေတာ့တယ္”

ေဒၚခ်ဳိေျပာပုံက မည္သူ႔ကုိမွ အျပစ္တင္ေနပုံမ်ဳိးမဟုတ္။ ျဖစ္ေလရာဘ၀ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲဆုိသည့္ ဘ၀ကုိ အထာက်ေနသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖစ္သည္။

ေဒၚခ်ဳိပင္မဟုတ္ ကိုင္းတန္းေစ်းထဲက မည္သည့္ ပ်ံက်ေစ်းသည္မဆုိ ေစ်းေရာင္း၍ အရင္းမရျခင္းသည္ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။ သူတုိ႔အတြက္ အဓိကျပႆနာမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္၀န္း သန္႔ရွင္း သာယာ ေစရမည္ဆုိသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္ျဖစ္သည္။

ပုံမွန္အားျဖင့္ တုိက္ႀကီးေစ်းသည္ နံနက္ ၅ နာရီေလာက္ကတည္းက စတင္ လႈပ္ရွားေနၿပီျဖစ္သည္။ သုိ႔ ေသာ္ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေစ်း၀ယ္သူမ်ား မေရာက္တတ္ၾကေသးေပ။ လြန္ခဲ့သည့္ လပုိင္းမ်ားက ေစ်း၀ယ္၊ ေစ်းေရာင္း ပုံမွန္ျဖစ္ေနခဲ့သည့္ ပ်ံက်ေစ်းကေလးကုိ ေအာက္တုိဘာလကုန္ပုိင္းတြင္ မုန္တုိင္းတစ္ခု ၀င္ ေမႊလာခဲ့သည္။ စည္ပင္က ပ်ံက်ေစ်းသည္မ်ားကို ဖမ္းဆီးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

“အရင္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ခုေတာ့ မနက္ျဖန္ သူတုိ႔ အဖမ္းခံရဖုိ႔အတြက္ ဒီေန႔ကတည္းက အားေမြး ထားရသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ေခ်းရ၊ ငွားရလြန္းလုိ႔လည္း လူက ေသေတာ့မယ္။ တစ္ခါဆုိ ကြၽန္မ ထဘီ ေတာင္ ကြၽတ္က်တယ္”

ထုိေန႔က ၀ီစီသံၾကားၾကားခ်င္း ေဒၚခင္ႏွင္းေအး ေစ်းဗန္းကုိ ကပ်ာကယာ ေကာက္ယူၿပီး ေျပးရန္ ျပင္ လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္က်သြားၿပီ။ စည္ပင္၀န္ထမ္းက ဗန္းကုိ လွမ္းဆြဲသည္။ ဗန္းထဲက ငါးေတြ ထြက္က်လာသည္။ ထုိ၀န္ထမ္းႏွင့္ လုေနရင္း သူ႔ထဘီ ကြၽတ္က်ေတာ့သည္။ မထူးေတာ့ ေစ်းဗန္းကုိ သာ လႊတ္ေပးလုိက္သည္။ ထဘီကုိေတာ့ အျမန္ေကာက္၀တ္လုိက္ရသည္။ ေဘးနားက ေရာင္းေဖာ္ ေရာင္းဖက္ေတြ သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ငုိရအခက္၊ ရယ္ရအခက္။

စည္ပင္ကဖမ္းၿပီဆုိလွ်င္ ရပ္ထားသည့္ကားေအာက္၀င္ပုန္းသူပုန္း၊ နီးစပ္ရာဆုိင္တုိ႔၊ အိမ္တုိ႔အေပၚတက္ ေျပးသူက ေျပး။ ေစ်းဗန္းမ်ားကုိ အဆင္ေျပရာ ထိုးထည့္။ သုိ႔ေသာ္ စည္ပင္က ထုိမွ်ႏွင့္ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲ ပုံမရေပ။ အိမ္ေပၚတက္ ေျပးသူ၊ ပုန္းေနသူ၊ ေစ်းဗန္း၀ွက္ထားသူမ်ားကုိပါမက်န္ ေစ်းဗန္းမ်ားကုိ လုိက္ လံ သိမ္းဆည္းသည္။

ယခင္က ၎တုိ႔ေရာက္လာလွ်င္ ခါးထစ္ခြင္တင္ၿပီးေရာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ထြက္ေျပးလွ်င္ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခု မရေတာ့။ ေျပးလွ်င္ ေျပးသည့္ေနရာ၊ ပုန္းလွ်င္ ပုန္းသည့္ေနရာ လုိက္ၿပီး မရ ရေအာင္ သိမ္းေတာ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ လွည္းတစ္စီးျဖင့္ သိမ္းဆည္းထားသည့္ဗန္းမ်ား၊ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ မ်ား၊ ပန္းစည္းမ်ားကုိ စည္ပင္႐ုံးတြင္းသုိ႔ ယူသြားေတာ့သည္။

“သူတုိ႔က ေစ်းစၿပီး ေရာင္းေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ဆုိ ဖမ္းသြားၿပီး ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီေလာက္မွ ျပန္ထုတ္ေပး တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ေစ်းကြဲေနၿပီေလ။ ငါးေတြဆုိလည္း မေကာင္းေတာ့ဘူး။ စည္ပင္႐ုံးထဲမွာဆုိ ေစ်း သည္ေတြရဲ႕ ပစၥည္းေတြ ပုံေနတာ”ဟု ပ်ံက်ေစ်းသည္ မခင္စန္းက ေျပာသည္။

အကယ္၍ ေစ်းသည္မ်ားက ျပန္ယူခ်င္ပါက ပုိင္ဆုိင္မႈ ကုန္စည္အနည္းအမ်ားအလုိက္ ဒဏ္ေငြ ၁,၀၀၀ မွ ၁,၅၀၀ အတြင္း ေပးေဆာင္မွ ပစၥည္းမ်ား ျပန္လည္ရရွိႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယင္းကဲ့သုိ႔ စည္ပင္ကုိ ေပး ေဆာင္ရေသာ္လည္း ေစ်းသည္မ်ားအေနႏွင့္ ခ်လန္ကဲ့သုိ႔ဒဏ္ေငြေဆာင္ျဖတ္ပုိင္း ရရွိျခင္းမရွိဘဲ ေနာက္ ေန႔တြင္ ေစ်းမေရာင္းခ်ေတာ့ပါဟု ခံ၀န္လက္မွတ္ ေရးထုိးခဲ့ၾကရသည္။

ယခုကဲ့သုိ႔ ဖမ္းဆီးေနေသာ္လည္း ေစ်းသည္မ်ားအေနႏွင့္ နံနက္တုိင္း၊ နံနက္တုိင္း ေစ်းေရာင္းရန္ ထြက္ လာၾကရစၿမဲျဖစ္သည္။ ဤၿမိဳ႕မေစ်းႀကီး ရွိေနသေရြ႕ ပ်ံက်ေစ်းသည္မ်ား ငတ္၍မေသႏိုင္ဟု ထင္မွတ္ ထားခဲ့ေသာ္လည္း ယခုရက္ပုိင္းအတြင္း အထင္အျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲၾကရေတာ့မည္။

 စည္ပင္က ပ်ံက်ေစ်း သည္မ်ားအတြက္ ေနရာသတ္မွတ္ေပးထားေသာ္လည္း “ေပးထားတဲ့ေနရာက ၀ယ္သူမလာဘူး။ ဟုိး ေခ်ာင္ထဲမွာ။ မနက္ကတည္းက သြားေရာင္း။ မုိးခ်ဳပ္ေတာင္မွ လူတစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ လာတယ္။ ကြၽန္မတုိ႔ မြဲသြားမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီေနရာက ဒီေစ်းနဲ႔ ေ၀းတယ္။ ပ်ံက်ေစ်းသည္ဆုိတာ ေစ်းမႀကီးကုိ မွီစားရတာဆုိေတာ့ ဒီေစ်းႀကီးနဲ႔ ေ၀းသြားရင္ ကြၽန္မတုိ႔ စားေပါက္လည္း ျပတ္ၿပီ”ဟု ေဒၚခ်ဳိက ရင္ဆုိင္ ေနရသည့္ ျပႆနာကုိ ရွင္းျပသည္။
ကိုင္းတန္းေစ်း၏ ပတ္လည္ လမ္းႏွစ္ဘက္တြင္ ပ်ံက်ေစ်းသည္ ၃၀၀ ခန္႔ရွိၿပီး စည္ပင္မွ ေလလံဆြဲထား သည့္ ေစ်းေလလံကုိလည္း က်ပ္ ၁၀၀ မွ ၁၅၀ ထိ ေစ်းေကာက္ေပးၾကရသည္။ ယခု ေစ်းေကာက္ေပး ထားၿပီး စည္ပင္၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကုိ ခံေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ေစ်းေကာက္အတြက္ တစ္ရက္တြင္ ကုိးေသာင္း ေက်ာ္အထိရရွိၿပီး ၎က စည္ပင္ထံမွ  ေလလံေအာင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ ရွိတြင္ ပ်ံက်ေစ်းသည္မ်ားကုိ စည္ပင္က ဖမ္းဆီးေနျခင္းကုိ စည္ပင္ထံမွ ေလလံေအာင္ထားသူကလည္း မည္သည့္ေျပာဆုိမႈမွ မျပဳလုပ္ႏုိင္ေပ။

ပ်ံက်ေစ်းသည္ ၃၀၀ ေက်ာ္ေလာက္သည္ ေန႔စဥ္ သူတုိ႔၏ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေျပးၿပီးရင္း ေျပးေနရ သည္။ သူတုိ႔အတြက္ စည္ပင္ဆုိသည္မွာ ေၾကာက္စရာ သတၱ၀ါႀကီးအလား ထင္မွတ္ေနၾကသည္။

ေအာက္တုိဘာလကုန္ ၃၁ ရက္ေလာက္က စတင္ဖမ္းဆီးခဲ့သည့္အတြက္ လတစ္၀က္ ရွိသြားၿပီျဖစ္ကာ ၎တုိ႔ ေန႔စဥ္ ယူေနရသည့္ အတုိးမွာလည္း တစ္စတစ္စ မ်ားလာေနၿပီျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ဤေစ်းႀကီးမွလြဲ၍ အျခားေနရာတြင္လည္း ေရာင္းခ်ရန္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ႏိုင္သည္ဆုိသည့္ ယခင္စစ္အစုိးရလက္က်န္မ်ား၏ စ႐ုိက္သည္ ယေန႔ထိရွိေနေသးသလားဆုိသည္ မွာ စဥ္းစားစရာပင္ျဖစ္သည္။

“သူတုိ႔လာရင္ ကၽြန္မတုိ႔က ေခြးေျပး ေျပးေနရတယ္”ဆုိသည့္ ပ်ံက်ေစ်းသည္တုိ႔၏ ေျပာစကားက သူတုိ႔ မည္မွ်ထိ ခံစားေနရေၾကာင္း ထင္သာျမင္သာ ရွိလွသည္။

တကယ္ေတာ့ အဆုိပါေစ်းသည္မ်ားသည္ ေစ်းထဲက ေစ်းသည္မ်ား မဟုတ္ၾကေတာ့ဘဲ အေျပးသည္ မ်ားသာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ကိုင္းတန္းေစ်း ပ်ံက်ေစ်းသည္တုိ႔၏ နိစၥဓူဝ ျမင္ကြင္းတစ္ခု....ျဖစ္ပါသည္.....  ။ ။

ေန၀န္းနီ 

Posted in: ေဆာင္းပါး