ႏိုင္ငံျခားသားခံယူျခင္းႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ျပႆနာ

ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာလ ၂၉ ရက္ေန႔က ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသား ခံယူျခင္း အခမ္းအနားတစ္ခု ေအာ္စလို ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမမွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ဒီၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအဝင္ ကမာၻတစ္လႊားက ထင္ရွားတဲ့ ႏိုဘယ္လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုရွင္ေတြကို ဆုခ်ီးျမႇင့္တဲ့ ေနရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ ကိုယ္တက္ရမွာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏိုဘယ္လ္ ဆုရွင္ေတြကို ႀကဳိဆိုတဲ့ အခမ္းအနားမဟုတ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ဘဝကေန ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူရမယ့္ အခမ္းအနားဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ဘဝင္မက်လွပါ။



“ယူခ်င္လြန္းလို႔ ယူလိုက္တာမွ မဟုတ္ဘဲဗ်ာ။ အေျခအေနအရ ေ႐ြးစရာမရွိလို႔ လက္ခံလိုက္ရတာ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အခမ္းအနား မတက္ခဲ့ဘူး” လို႔ ကြၽန္ေတာ့္လို ႏိုင္ငံသား ခံယူထားၿပီး မႏွစ္ကတည္းက ႏိုင္ငံသား ျဖစ္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။ ဒီအခမ္းအနားဟာ မျဖစ္မေန တက္ရမယ့္ ပြဲမဟုတ္တဲ့အတြက္ အခမ္းအနား မတက္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ႏိုင္ငံသား ခံယူထားမႈက ဘာမွထိခိုက္စရာ မရွိဘူးလို႔ သူကရွင္းျပပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဒါေတြကို သိပ္မသိ။ ေနာ္ေဝႏိုင္သား ခံယူႏိုင္ဖို႔ ေနာ္ေဝစာနဲ႔ စကားကို သတ္မွတ္နာရီ ျပည့္ေအာင္ သင္ထားတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္၊ ေျပာတတ္တာ မဟုတ္ေသးပါ။ “အခမ္းအနားတက္ရင္ ကိုယ္ကပါ အလိုတူအလိုပါ တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳသလို ျဖစ္သြားမလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ စြဲေနလို႔ မတက္တာဗ်ဳိ႕” လို႔ သူကဆိုပါတယ္။ တက္သင့္မသင့္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူရဲ႕အိုင္ဒီယာကို ၾကားရၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီအခမ္းအနားဆီ မတက္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ပါဘူး။

တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ‘အေျခအေနအရ ေ႐ြးစရာမရွိလို႔ လက္ခံလိုက္ရတာ’ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္၊ အခုလို စက္တင္ဘာလအတြင္း စစ္တပ္အာဏာ သိမ္းခ်ိန္မွာ အဲဒီစစ္တပ္ကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္မွ ရမယ္ဆိုၿပီး ေတာခိုခဲ့ၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြမွာ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံဆီ သြားၿပီး ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသား အျဖစ္ ခံယူဖို႔ အစီအစဥ္ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ မူလအစီအစဥ္က စစ္အာဏာရွင္ ျပဳတ္က်ေရးအတြက္ အသက္စြန္႔ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ သက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။


ဒါေပမဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတစ္ရပ္ ေအာင္ဖို႔ဆိုတာ အသက္စြန္႔တိုက္ေန႐ုံနဲ႔ ဘယ္လုံေလာက္ပါ့မလဲ။ တျခား အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားႀကီး လိုဦးမွာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ လူႀကီးသူမေတြ ေျပာေနက် စကားအတိုင္း ‘ကာလေ႐ြ႕လ်ားလာတာ နဲ႔အမွ်’ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတာခိုေက်ာင္းသား ABSDF အဖြဲ႕ဝင္ ေတြဟာလည္း တိုက္ပြဲမွာ က်သူက်၊ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ဆုံးသူဆုံး၊ အိမ္ျပန္သူျပန္၊ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သူထြက္၊ ဆက္တိုက္သူတိုက္ စသျဖင့္ လမ္းအသြယ္သြယ္နဲ႔ ခရီးဆက္ရင္း အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ ေတာခိုေက်ာင္းသားေဟာင္း တခ်ဳိ႕ဟာ ႏိုင္ငံျခားသား ခံယူရတဲ့ အေျခအေနအထိ ဆိုက္လာခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။

၂၀၀၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြ ေနာက္ပိုင္း ေနာ္ေဝႏိုင္ငံဆီ ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဦးေရ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရၿပီး အမ်ားစုဟာ ေတာခိုေက်ာင္းသား ေဟာင္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြ၊ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာ္ေဝ ဥပေဒအရ သူ႔ႏိုင္ငံဧရိယာ ထဲမွာ ခုနစ္ႏွစ္ၾကာ ဆက္တိုက္ေနထိုင္ၿပီးသူတိုင္း ေနာ္ေဝ ဘာသာစကားကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ နာရီျပည့္ေအာင္ သင္ထားၿပီးသူတိုင္း ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိ တဲ့အတြက္ ခုနစ္ႏွစ္ ျပည့္ၿပီး သူတိုင္းနီးပါး ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒါက ေနာ္ေဝက အေျခအေနပါ။ ဆြီဒင္၊ ဒိန္းမတ္၊ နယ္သာလန္၊ အိုင္ယာလန္၊ အဂၤလန္ အပါအဝင္ တျခားဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း ထြက္လာသူေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ရွိေနပါတယ္။ တစ္ခါ ျမန္မာေတြ အမ်ားဆုံး ေရာက္ေနတဲ့ အေမရိက၊ ကေနဒါ၊ ၾသစေၾတးလ်နဲ႔ နယူးဇီလန္ တို႔မွာဆိုရင္ ႏိုင္ငံသားခံယူမႈက ဥေရာပထက္ေတာင္ ပိုလြယ္၊ ပိုျမန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းေတြ၊ တျခား နယ္စပ္စခန္း ေတြကေန ထြက္လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဦးေရ သုံးေသာင္း ဝန္းက်င္ေလာက္ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရေပမယ့္ အေသအခ်ာစာရင္း ျပဳစုထားတာမ်ဳိးေတာ့ မေတြ႕ရေသးပါ။


Sayar Chan