တစ္ခါတုုန္းက တံငါရြာေလးတစ္ရြာရွိတယ္

 အဲဒီရြာကေလးမွာ ရြာလုုပ္သားအမ်ားစုုဟာ ငါးဖမ္းျခင္းလုုပ္ငန္းနဲ႔အသက္ေမြးၾကတယ္ ။ အဲဒီမွာ တံငါသည္တစ္ဦးဟာ မနက္မိုုးလင္းတာနဲ႔ ငါးဖမ္းဖိုု႔ ေလွငယ္ကိုု ပင္လယ္ထဲရြက္လႊင့္ဖိုု႔ျပင္ဆင္ေ

နပါတယ္ ။ သူ႔ အေဖကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ကမွ ပင္လယ္ထဲမုုန္တိုုင္းမိျပီး ေသဆံုုးသြားတယ္ ။ သူ႔အဖိုုးကလည္း ပင္လယ္ထဲမွာပဲ ပုုလဲငုုပ္ရင္းေရေပၚျပန္တက္မလာႏုုိင္ခဲ့ဘူး ။

သူ႔ေလွငယ္ေလးအနီးကိုု လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီးေမးတယ္ ။ “ ခင္ဗ်ားရဲ႕အေဖက လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ပင္လယ္မွာ မုုန္တုုိင္းမိျပီးဆံုုးသြားတာမဟုုတ္လား ” “ ဟုုတ္ပါတယ္ ” “ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အဖိုုးကလည္း ဒီပင္လယ္ထဲမွာပဲ ပုုလဲငုုပ္ရင္းျပန္မတက္လာႏုုိင္ပဲဆံုုးသြားတယ္မဟုုတ္လား ” “ ဟုုတ္ပါတယ္ ” လိုု႔ ငါးဖမ္းသမားက သူ႔အလုုပ္သူလုုပ္ေနရင္းကျပန္ေျဖတယ္ ။ အဲဒီအခါ ေမးတဲ့လူက
အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔ “ ဟာ ဗ်ာ ခင္ဗ်ားမိုု႔လိုု႔ဗ်ာ မေၾကာက္မရြ႕ံ ကိုုယ့္အေဖေရာ ကိုုယ့္ အဖိုုးေရာ ေသသြားတဲ့ပင္လယ္ျပင္ထဲ ေလွနဲ႔ျပန္ထြက္ဖိုု႔လုုပ္ေနတယ္ ” အဲဒီအခါ ငါးဖမ္းသမားက လာေမးတဲ့လူကိုု ျပံဳးျပီးၾကည့္တယ္ ။ ျပီးေတာ့ ျပန္ေမးလိုုက္တယ္ ။

“ ခင္ဗ်ားရဲ႕အေဖက ဘယ္မွာေသတာလဲ ” “ အိမ္မွာပါ လူၾကီးေရာဂါ နဲ႔ဆံုုးသြားတာ ” “ ခင္ဗ်ားရဲ႕အဖိုုးကေရာ ဘယ္မွာ ေသတာလဲ ” “ အိမ္မွာပါ သူလည္း ေလျဖတ္ျပီးဆံုုးသြားတာပါ ” “ အခုု ခင္ဗ်ားက ေရာ ဘယ္မွာေနလဲ ” “ အိမ္မွာပါပဲ ”

ငါးဖမ္းသမားက အဲဒီလူကိုု အံၾသတၾကီး ၾကည့္ျပီးျပန္ေျပာလိုုက္တယ္ ။

“ ဟာဗ်ာ ..ခင္ဗ်ားမိုု႔လိုု႔မေၾကာက္မရြံ႕ ကိုုယ့္အေဖနဲ႔ကိုုယ့္အဖိုုးေသသြားတဲ့အိမ္မွာ ေနရတယ္လိုု႔ ”

--------------------------------------------------------------

ဒီပံုုျပင္ေလးကေနျပီးေတာ့အေတြးအျမင္တစ္ခုုခုုေတာ့ရၾကမယ္ထင္ပါတယ္ ။ ဘာကိုု ဆိုုလိုုသလဲဆိုုတာ ကၽြန္ေတာ္ခ်မေရးေတာ့ပါဘူး ။ စာဖတ္သူတိုု႔ ထင္တဲ့ ဒီပံုုျပင္ေလးရဲ႕အႏွစ္သာရေလးကိုု သာ ကြန္းမန္႔အျဖစ္ ခ်ေရးၾကည့္ပါဦး ။


Sayar Chan

Posted in: ေဆာင္းပါး